Sevgilim sen benden bıktın mı Çoktan o kanaldan çıktın mı Boşuna mı çırpınıyorum hem de küçük düşerek Söyle çekinme seni çok sıktım mı Aşkıyla boğabilir insan doğrudur Kendi yakar kendi söndürür Ne zamanki kesersin bütün irtibatı Zulüm de sırayla kolay intibakı Zoruma gidiyor ne yalan söyleyeyim Çok acı Fena halde koyuyor istenmemek insana Açtım kapılarımı sonuna kadar isteyerek Üstelik itirafım gurur veriyor bana Sevindirir mi seni perişanlığım Kendini iyi hisseder misin Artık cezasını da verirsin muhakkak Kar küresi gibi saydamlığımın ‘Yeter ki onursuz olmasın aşk’ diye saydırıyordum Dillerim kopaydı benim kutsalım sensin Büyük konuştum yerlerde sürünüyorum Evvelimden gitsen de ahirim sensin